DOM TAŃCA W WARSZAWIE
Warszawskie stowarzyszenie na rzecz kultury tradycyjnej "Dom Tańca" to organizacja pozarządowa, posiadająca status organizacji pożytku publicznego. Celem działań Stowarzyszenia jest poznawanie, dokumentacja i upowszechnienie muzyki, śpiewu i tańca tradycyjnego w ich jak najwierniejszej, niestylizowanej postaci in crudo.
Ruch domów tańca narodził się na Węgrzech na przełomie lat 60-tych i 70-tych. Inspirowany kulturą muzyczną i taneczną Siedmiogrodu, w krótkim czasie stał się alternatywą dla unifikacyjnych i obojętnych wobec tradycji treści oficjalnej kultury państwa komunistycznego. Okazał się również punktem wyjścia dla oryginalnego modelu edukacji dzieci i młodzieży poprzez praktykę muzyczną i taneczną. Oczywiście podobne ruchy mające za cel ożywienie własnej tradycji miały i mają nadal miejsce w wielu krajach europejskich min. Irlandii, Francji czy Hiszpanii. Polski Dom Tańca odwołuje się do modelu węgierskiego, choć budujemy alternatywę nie wobec ideologii, a raczej wobec lansowanego w mediach modelu kultury masowej, w której coraz większa grupa młodzieży nie chce uczestniczyć.
Początki pierwszego polskiego Domu Tańca sięgają jesieni 1994 (Scena "Korzenie" w warszawskim, studenckim klubie Remont oraz warsztaty z dr Grażyną Dąbrowską w II społecznym Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie). Od tego czasu skupia on młodych ludzi zainteresowanych nauką i praktykowaniem tradycyjnej polskiej muzyki i tańca w możliwie archaicznej postaci, w zgodzie z tradycyjnym kalendarzem. Podstawę działalności Domu Tańca stanowią spotkania-zabawy z zaproszonymi autentycznymi muzykami i tancerzami wiejskimi, warsztaty tańców z Polski nizinnej i pieśni ludowych, badania terenowe oraz działalność wydawnicza (seria płyt "In crudo").
Dla młodych ludzi spotkania w warszawskim Domu Tańca są jedyną w swoim rodzaju, częstokroć pierwszą w życiu okazją do zetknięcia się z polskim folklorem w jego autentycznym, nie wykrzywionym przez komercję i politykę, wymiarze. Trafiają do nas i ludzie starsi, czasami powracający do własnej przeszłości, czasami nieoczekiwanie zauroczeni tym co przez lata kojarzyło im się wyłącznie z ideologicznym kiczem.
Spotkania-zabawy z ludową muzyką i tańcem w wykonaniu zapraszanych kapel i tancerzy wiejskich oraz muzyków i kapel współpracujących z Domem Tańca (m.in. Bartosz Niedźwiecki, Katarzyna Szurman, Janusz Prusinowski, Agata Krawczyk, "Kapela z Milanówka") są okazją do nauki tańców tradycyjnych (oberka, polki i wielu innych). Odbywa się ona w różnych formach, najczęściej poprzez bezpośredni przekaz od osób już tańczących. Dzięki tak pomyślanej formule ci, którzy przychodzą do Domu Tańca mogą choć przez chwilę doświadczyć tego, czym była niegdyś ludowa zabawa, w jaki sposób taniec ludowy może być i dla nich źródłem radości i satysfakcji, inspiracji oraz nowych znajomości.
Stowarzyszenie "Dom Tańca" w roku 2002 otrzymało z rąk ministra kultury prestiżową nagrodę im. Oskara Kolberga. Współpracujemy z Uniwersytetem Warszawskim, Polską Akademią Nauk i wieloma innymi polskimi i zagranicznymi instytucjami. Domy tańca o podobnym charakterze działają obecnie oprócz Warszawy także w Poznaniu i Krakowie.
Po ponad piętnastu latach istnienia Dom Tańca wypracował unikalne na skalę Polski metody pracy edukacyjno-warsztatowej, mające na celu propagowanie polskiej kultury tradycyjnej. Skupił środowisko ludzi zafascynowanych pięknem muzyki, pieśni i tańców.
Spotkania z kulturą tańca są dla mnie bardzo ważne, ponieważ sama potrafię zaczerpnąć pewne elementy techniki do mojego stylu. Nawet taniec ludowy potrafi być w tym przypadku inspiracją, pomimo tego, że zdaje się, iż jest to kompletnie inny styl, rodzaj muzyki, itd. Uważam, że istnienie takiej instytucji to naprawdę wspaniała sprawa i cieszę się, że miałam okazję o niej przeczytać, gdyż tak naprawdę ochrania ona i pielęgnuje nasze dziedzictwo.
Ruch domów tańca narodził się na Węgrzech na przełomie lat 60-tych i 70-tych. Inspirowany kulturą muzyczną i taneczną Siedmiogrodu, w krótkim czasie stał się alternatywą dla unifikacyjnych i obojętnych wobec tradycji treści oficjalnej kultury państwa komunistycznego. Okazał się również punktem wyjścia dla oryginalnego modelu edukacji dzieci i młodzieży poprzez praktykę muzyczną i taneczną. Oczywiście podobne ruchy mające za cel ożywienie własnej tradycji miały i mają nadal miejsce w wielu krajach europejskich min. Irlandii, Francji czy Hiszpanii. Polski Dom Tańca odwołuje się do modelu węgierskiego, choć budujemy alternatywę nie wobec ideologii, a raczej wobec lansowanego w mediach modelu kultury masowej, w której coraz większa grupa młodzieży nie chce uczestniczyć.
Początki pierwszego polskiego Domu Tańca sięgają jesieni 1994 (Scena "Korzenie" w warszawskim, studenckim klubie Remont oraz warsztaty z dr Grażyną Dąbrowską w II społecznym Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie). Od tego czasu skupia on młodych ludzi zainteresowanych nauką i praktykowaniem tradycyjnej polskiej muzyki i tańca w możliwie archaicznej postaci, w zgodzie z tradycyjnym kalendarzem. Podstawę działalności Domu Tańca stanowią spotkania-zabawy z zaproszonymi autentycznymi muzykami i tancerzami wiejskimi, warsztaty tańców z Polski nizinnej i pieśni ludowych, badania terenowe oraz działalność wydawnicza (seria płyt "In crudo").
Dla młodych ludzi spotkania w warszawskim Domu Tańca są jedyną w swoim rodzaju, częstokroć pierwszą w życiu okazją do zetknięcia się z polskim folklorem w jego autentycznym, nie wykrzywionym przez komercję i politykę, wymiarze. Trafiają do nas i ludzie starsi, czasami powracający do własnej przeszłości, czasami nieoczekiwanie zauroczeni tym co przez lata kojarzyło im się wyłącznie z ideologicznym kiczem.
Spotkania-zabawy z ludową muzyką i tańcem w wykonaniu zapraszanych kapel i tancerzy wiejskich oraz muzyków i kapel współpracujących z Domem Tańca (m.in. Bartosz Niedźwiecki, Katarzyna Szurman, Janusz Prusinowski, Agata Krawczyk, "Kapela z Milanówka") są okazją do nauki tańców tradycyjnych (oberka, polki i wielu innych). Odbywa się ona w różnych formach, najczęściej poprzez bezpośredni przekaz od osób już tańczących. Dzięki tak pomyślanej formule ci, którzy przychodzą do Domu Tańca mogą choć przez chwilę doświadczyć tego, czym była niegdyś ludowa zabawa, w jaki sposób taniec ludowy może być i dla nich źródłem radości i satysfakcji, inspiracji oraz nowych znajomości.
Stowarzyszenie "Dom Tańca" w roku 2002 otrzymało z rąk ministra kultury prestiżową nagrodę im. Oskara Kolberga. Współpracujemy z Uniwersytetem Warszawskim, Polską Akademią Nauk i wieloma innymi polskimi i zagranicznymi instytucjami. Domy tańca o podobnym charakterze działają obecnie oprócz Warszawy także w Poznaniu i Krakowie.
Po ponad piętnastu latach istnienia Dom Tańca wypracował unikalne na skalę Polski metody pracy edukacyjno-warsztatowej, mające na celu propagowanie polskiej kultury tradycyjnej. Skupił środowisko ludzi zafascynowanych pięknem muzyki, pieśni i tańców.
Spotkania z kulturą tańca są dla mnie bardzo ważne, ponieważ sama potrafię zaczerpnąć pewne elementy techniki do mojego stylu. Nawet taniec ludowy potrafi być w tym przypadku inspiracją, pomimo tego, że zdaje się, iż jest to kompletnie inny styl, rodzaj muzyki, itd. Uważam, że istnienie takiej instytucji to naprawdę wspaniała sprawa i cieszę się, że miałam okazję o niej przeczytać, gdyż tak naprawdę ochrania ona i pielęgnuje nasze dziedzictwo.
Informacje zawarte w tekście zaczerpnęłam z oficjalnej strony Domu Tańca w Warszawie.
Komentarze
Prześlij komentarz